Πολλές φορές έχεις την τάση να νιώθεις ενοχές επειδή απλά αισθάνεσαι χαρά, νιώθεις ευτυχισμένος, γελάς με την καρδιά σου, απολαμβάνεις μια στιγμή σου.
Φτύνεσαι και λες τις γνωστές φράσεις που σου έμαθε η γιαγιά σου, και πριν από εκείνη η δική της γιαγιά και ούτω καθεξής: «μπα σε καλό μου», «σε καλό να μου βγει»…
Και γιατί να μη σου βγει;
Γιατί άραγε να φοβάσαι τη χαρά;
Γιατί πρέπει να αφήνεις το άγχος, τη θλίψη και τον πανικό να κυβερνάνε τη ζωή και την ψυχή σου;
Να σου τύχει κάτι καλό, κάτι που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, να νιώθεις και πάλι παιδί, να μοιράζεις το χαμόγελό σου συνέχεια, κάτι που σε γαληνεύει και σε γεμίζει, κάτι που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει άναρχα και δυνατά, κι εσύ, αντί να είσαι ευγνώμων που είχες την ευκαιρία να το ζήσεις, έχεις ενοχές. Η καρδιά σου χαίρεται, αλλά το μυαλό σου έρχεται να βάλει φρένο και σου απαγορεύει τη χαρά.
Και γιατί παρακαλώ να μη χαρείς;
Επειδή ο κόσμος γύρω μας είναι μια διαρκής μαυρίλα, μια θλίψη, μια στεναχώρια, πασπαλισμένος από αρκετή δόση άγχους και καχυποψίας;
Τόσο που έχεις μάθει να ζεις με αυτά, το μαύρο να σου φαίνεται φυσιολογικό και να κλείνεις πεισματικά τα μάτια και την πόρτα της ψυχής σου στο χρώμα και στο φως;
Ακόμα και στις (λίγες, το παραδέχομαι) καλές ειδήσεις, στα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν, είσαι καχύποπτος και περιμένεις να ακούσεις το παρακάτω, το αλλά…
Σου έχω νέα λοιπόν, δεν υπάρχει πάντα «αλλά».
Μπορεί και να συμβούν όμορφα πράγματα, συμβαίνουν όμορφα γεγονότα, καταστάσεις όμως που προσπερνάμε για να επικεντρωθούμε στα κακώς κείμενα, στα δυσάρεστα, στα πομπώδη που μας μαυρίζουν το είναι μας, σε αυτά που μας βομβαρδίζουν καθημερινά οι γύρω μας, αλλά και το χαζοκούτι που παίζει καλά τον ρόλο του.
Οι άνθρωποι πρέπει να είναι μαυρισμένοι και φοβισμένοι, οι άνθρωποι πρέπει να κρατούνται σε καταστολή…
Νόμπελ μαυρίσματος ψυχών θα έπρεπε να πάρει η τηλεόραση και να το μοιραστούν όλοι αυτοί που παίζουν τόσο άψογα τον ρόλο τους και μας κουνάνε επιδεικτικά το δάχτυλο, για να μην παίρνουμε ανάσες ζωής και αισιοδοξίας.
Αλλά και όλοι αυτοί που είναι της νοοτροπίας, του “μαζέψου, μην γελάς, ξινά θα σου βγουν τα γέλια”…
Έτσι μας έχουν μάθει, να μην έχουμε δικαίωμα να είμαστε καλά, αν όλοι δεν είναι καλά.
Δεν έχουμε δικαίωμα να νιώθουμε χαρά, όταν άλλοι είναι δυστυχισμένοι.
Μάθε λοιπόν ότι με το να μην είσαι εσύ καλά, με το να μην είσαι εσύ χαρούμενος, δε θα αλλάξουν τα κακώς κείμενα.
Δε θα πάψει η πείνα στον κόσμο επειδή εσύ στεναχωριέσαι, δε θα σωθεί ο πλανήτης επειδή εσύ θλίβεσαι για την κατάντιά του, δε θα σταματήσουν να υπάρχουν άστεγοι, επειδή εσένα σπάει η καρδιά σου κάθε φορά που τους βλέπεις.
Βοήθησε και δράσε στο σημείο που μπορείς να βοηθήσεις στην κάθε περίπτωση, κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις, αλλά, σε παρακαλώ, άσε την ψυχή σου να σκορπίσει χαρά, άσε το χαμόγελό σου να σκάσει, ξεκαρδίσου στα γέλια αν το θέλεις.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευεργετικό από μια γερή δόση γέλιου, από έναν δυνατό χτύπο της καρδιάς, από ένα φτερούγισμα, από κάτι που σε κάνει να κοκκινίζεις και να καίγεσαι μέσα σου.
Και στην τελική, ζήσε τη στιγμή που σε κάνει να νιώθεις καλά, τη στιγμή που σε κάνει να χαμογελάς και μην έχεις τύψεις σε καμία περίπτωση.
Μη μετανιώνεις για όσα κάνεις, γιατί το σίγουρο είναι ότι κάποτε θα μετανιώσεις για όσα δεν έκανες.
Αν κάτι σε κάνει να γελάς, σίγουρα δεν είναι λάθος. Απλά απόλαυσέ το!
*Κείμενο: Γιαχάκη Δέσποινα
