Διαβάζοντας το βιβλίο της Βασιλικής Κώνστα «Μαύρο πικρό κρασί» το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν δύο πίνακες του Νικηφόρου Λύτρα που εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη, Η Αναμονή και Το φίλημα. Και οι δύο απεικονίζουν ένα κοριτσάκι προεφηβικής ηλικίας στην ύστερη τουρκοκρατία μέσα σε μια εσωτερική αυλή. Στην Αναμονή το κοριτσάκι είναι μόνο του ενώ στο Φίλημα, ένα αγοράκι, που συμβολίζει τον εξωτερικό κόσμο, τη φιλάει μέσα από το καφασωτό παράθυρο. Όλα τα υπόλοιπα στους δύο πίνακες είναι σχεδόν πανομοιότυπα.
Το βιβλίο της συγγραφέως μου θυμίζει αυτή την αθωότητα που αποπνέουν οι πίνακες του Λύτρα. Αυτό το πριν και το μετά. Αυτή την αναμονή να μάθουμε τη συνέχεια της ιστορίας και το πώς αισθανόμαστε όταν σιγά σιγά η συγγραφέας ξετυλίγει τον μίτο της αφήγησης.
Με σεμνότητα πραγματεύεται η Βασιλική Κώνστα θέματα που μας απασχολούν όλους. Ταυτότητα, αδελφική σχέση, γονική σχέση, αληθινός έρωτας, τα «θέλω», τα «νομίζω ότι θέλω» και «τα πρέπει».
Η ονοματοποιία που έχει επιλέξει είναι εύστοχη. Κάθε όνομα συμβολίζει, περιγράφει ανάγλυφα τον εκάστοτε ήρωα. Αναφέρω ενδεικτικά την Αφροδίτη, την Έριδα, τη Χριστίνα, τον Ιάσονα. Με γνώση της μυθολογίας βάζει τον αναγνώστη σε μια διπλή ανάγνωση. Στη γραμμική ανάγνωση της ιστορίας και στη διαχρονική ανάγνωση της μυθολογικής συσχέτισης (σελ. 71).
Η Βασιλική Κώνστα πρωτοτυπεί σε πολλά θέματα. Θα ήθελα να αναφέρω την ψυχανάλυση και πώς την σκιαγραφεί δημιουργώντας τον χαρακτήρα της Αγάθης. Πολύ καίρια προσωπικότητα που ανάγει τη δουλειά της σε λειτούργημα χωρίς να αμελεί το γεγονός ότι πρόκειται για εργασία και άρα αμείβεται. Φέρνει την ψυχανάλυση στην καθημερινότητα και τονίζει την ανάγκη της στη σύγχρονη μπλεγμένη ή πολύπλοκη κοινωνία. Η Αγάθη δεν είναι παρεμβατική αλλά είναι εύστοχη. Βοηθάει και όταν χρειάζεται απέχει ή άλλοτε στην ανάγκη συμμετέχει χωρίς να νιώθει όμως ποτέ η ηρωίδα, η Χριστίνα, ότι την πατρονάρει.
Στο «Μαύρο πικρό κρασί» υπήρχε, επίσης, το ερωτικό στοιχείο. Όχι ένας αλλά δύο ή μάλλον τρεις έρωτες σε εξέλιξη. Και μάλιστα πρόκειται για τους έρωτες που ζηλεύουμε χωρίς να τους φθονούμε. Όλοι θα θέλαμε έναν Άρη στη ζωή μας. Γιατί ο έρωτάς του γίνεται αγάπη και μέσα στο μεγαλείο της αγάπης αυτής απελευθερώνει. Δε θα αναφερθώ περαιτέρω για να μην αποκαλύψω κάτι που δεν πρέπει (σελ. 232).
Μιλάει για το άφημα, την εμπιστοσύνη, την ενσυναίσθηση, την ατομική ευθύνη.
Με μια γλώσσα καθημερινή, μεστή και περιγραφική η Βασιλική Κώνστα αποδίδει μια ιστορία- παλίμψηστο που μόνο επαίνους μπορεί να αποσπάσει.
Το κείμενο ανήκει στη Δημουλή Αγγελική
